All Posts By

Aleksandra Puszczalo

nieuczciwa konkurencja

Co powinna zawierać umowa o zachowaniu poufności (NDA)?

7 grudnia 2016

Zasady związane z przekazywaniem i wykorzystywaniem informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa (lub uznawanych przez przedsiębiorcę za poufne) powinny być określone przez strony w umowie o zachowaniu poufności (z ang. NDA – non-disclosure agreement lub CDA – confidential disclosure agreement) lub w odpowiednio sformułowanej klauzuli wprowadzonej do innej umowy zawieranej przez strony. Przepisy prawa nie określają szczególnych wymogów, które taka umowa powinna spełniać. Jak zatem prawidłowo skonstruować skuteczną umowę o zachowaniu poufności?

Kto i kiedy powinien zawrzeć umowę o zachowaniu poufności?

Umowa NDA powinna być zawarta zawsze wtedy, kiedy dana osoba uzyskuje dostęp do danych stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa. Najczęściej dotyczy to oczywiście pracowników, którzy zobowiązani są do zachowania szeroko rozumianej tajemnicy pracodawcy na podstawie przepisów kodeksu pracy. Warto więc zastanowić się nie tylko nad uszczegółowieniem obowiązku zachowania tajemnicy przedsiębiorstwa przez pracowników, ale również nad zawarciem NDA z kontrahentami, z którymi prowadzimy negocjacje i zawieramy umowy, firmami wykonującymi dla nas badania due dilligence, przyszłymi inwestorami, czy też osobami, z którymi zawieramy umowy o dzieło lub zlecenia.

Jaką formę powinna mieć umowa o zachowaniu poufności?

Przepisy nie wymagają zachowania szczególnej formy tej umowy. Dla celów dowodowych oraz ewentualnego skutecznego dochodzenia roszczeń zasadne jest jej sporządzenie w formie pisemnej.

Jaka jest minimalna treść NDA, aby skutecznie chronić informacje poufne

1. Ustalenie zakresu informacji, które są poufne

Podstawowym elementem treści umowy o zachowaniu poufności jest ustalenie zakresu informacji, jakie uznawane są za tajemnicę przedsiębiorstwa. Niewystarczające jest wprowadzenie tak często stosowanego m.in. w umowach o pracę sformułowania, że tajemnicą przedsiębiorstwa są „wszelkie informacje o działalności spółki, których ujawnienie mogłoby naruszać interesy spółki” – taka klauzula nie może stanowić podstawy do dochodzenia roszczeń przez przedsiębiorcę. Z tego względu niezbędne jest wymienienie przynamniej przykładowego katalogu informacji, które powinny zostać zachowane w tajemnicy (np. opracowania, opinie, umowy), a najlepiej sporządzenie odrębnego dokumentu bądź regulaminu, w którym zostaną skonkretyzowane informacje poufne dla danego przedsiębiorcy.

2.Określenie celu, w jakim informacje są przekazywane

Warto sprecyzować cel zawarcia umowy o poufności, tzn. komu i dlaczego udostępniamy informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa (np. pracownikom firmy x w celu wykonania badania due dilligence; Janowi Kowalskiemu w celu wykonania umowy o świadczenie usług). Często spotykane i prawidłowe są również zobowiązania, że przekazane informacje nie będą wykorzystane ani przetwarzane w inny sposób niż dla celów realizacji zawartej umowy.

3.Ustalenie minimalnych sposobów postępowania z informacjami stanowiącymi tajemnicę przedsiębiorstwa

Ten element umowy o poufności nie jest niezbędny do zapewnienia jej skuteczności. Warto jednak wskazać przynamniej minimalny katalog zachowań, jakie zdaniem przedsiębiorcy powinny być podejmowane wobec informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa (np. odpowiednie zabezpieczanie dysków wymiennych hasłem, zakaz wynoszenia dokumentów poza miejsce pracy). Zasadne jest również wskazanie sposobu „zwrotu” informacji lub nośników danych zawierających tajemnicę przedsiębiorstwa po zakończeniu współpracy.

4.Ustalenie zasad kontraktowej odpowiedzialności

Ustawową podstawą odpowiedzialności za naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa jest art. 18 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i art. 415 kodeksu cywilnego. W obu przypadkach przedsiębiorca, który dochodzi przysługujących mu roszczeń, musi wykazać spełnienie wszystkich określonych w danym przepisie przesłanek, w tym przede wszystkim przesłanki szkody. Dokładne wykazanie wysokości poniesionej szkody jest natomiast często utrudnione lub wręcz niemożliwe. Zasadne jest więc wprowadzenie do NDA kary umownej za naruszenie przepisów zawartej umowy (odpowiedzialność kontraktowa). W przypadku dochodzenia roszczeń na tej podstawie wystarczy jedynie wykazać, że doszło do naruszenia umowy prowadzącego do powstania szkody oraz że na tę okoliczność zastrzeżono karę umowną w odpowiedniej wysokości.

W przypadku wprowadzenia do NDA kary umownej należy zabezpieczyć się na wypadek, gdyby jej wysokość była niewystarczająca na pokrycie szkody poprzez zastrzeżenie w umowie prawa do dochodzenia odszkodowania przewyższającego karę umowną.

5.Czas trwania umowy

Z uwagi na fakt, że jedynie pracownika obowiązuje ustawowe ograniczenie czasowe do zachowania informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w poufności (do 3 lat od ustania stosunku pracy – z możliwością przedłużenia tego okresu na dłuższy czas w odrębnej umowie) oraz że przepisy nie precyzują, jak długo dana informacja stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa (liczy się fakt wykazywania przez nią wartości gospodarczej dla danego przedsiębiorcy), warto sprecyzować okres przez jaki ma obowiązywać umowa o zachowaniu poufności, aby jak najpełniej uchronić się przed ewentualnym zaistnieniem szkody.

 ***

Podsumowując, warto odpowiednio sformułować postanowienia umowy o zachowaniu poufności, aby zapewnić realną ochronę interesów przedsiębiorcy, przeciwdziałać ewentualnym naruszeniom oraz skutecznie dochodzić roszczeń odszkodowawczych.

1 Komentarz
znaki towarowe

Ile kosztuje zarejestrowanie znaku towarowego?

4 listopada 2016

Koszt Rejestracji znaku w Urzędzie Patentowym RP

Od 14 października br. obowiązują nowe zasady opłat za zgłoszenia i ochronę znaków towarowych w Urzędzie Patentowym RP. Zmiana przewiduje naliczenie opłaty za rejestrację w przypadku zgłoszenia znaku towarowego już w jednej klasie, a nie – tak jak było do tej pory – jedną stawkę za trzy wskazane przez wnioskodawcę klasy towarów lub usług.

Opłaty zgłoszeniowe obecnie wynoszą: 450 zł (w systemie zgłoszenia drogą papierową) lub 400 zł (przy zgłoszeniu znaku drogą elektroniczną). W przypadku zgłoszenia każdej kolejnej klasy, niezbędne będzie poniesienie dodatkowej opłaty w wysokości 120 złotych.

W celu uzyskania ochrony znaku towarowego na terytorium RP konieczne jest również dokonanie tzw. opłaty ochronnej. Obecnie jest to koszt 400 zł za 10-letni okres ochronny za każdą klasę. Dodatkowo należy uiścić opłatę w wysokości 90 zł za publikację informacji o udzielonym prawie ochronnym.

Koszt rejestracji znaku w EUIPO

W celu uzyskania ochrony znaku towarowego na terytorium Unii Europejskiej należy zarejestrować znak w Urzędzie Unii Europejskiego ds. Własności Intelektualnej (EUIPO). Udzielona ochrona obejmuje również terytorium Polski.

Opłata za zgłoszenie znaku towarowego w EUIPO w jednej klasie wynosi 1000 EURO w przypadku zgłoszenia drogą papierową i 850 EURO w przypadku zgłoszenia drogą elektroniczną, opłata za drugą klasę to 50 EURO, a za każdą następną 150 EURO.

Koszt rejestracji znaku towarowego w WIPO

Istnieje również możliwość rozszerzenia ochrony znaku towarowego wcześniej zarejestrowanego w Urzędzie Patentowym RP lub EUIPO w kilku krajach jednoczenie. W tym przypadku należy złożyć zgłoszenie w Biurze Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO).

Opłata podstawowa za zgłoszenie znaku towarowego w WIPO i ochronę do trzech klas towarowych wyniesie: jeżeli znak nie jest przedstawiony w kolorach – 653 CHF (franków szwajcarskich) natomiast jeżeli znak będzie kolorowy – 903 CHF. Za każdą klasę powyżej trzeciej obowiązuje dodatkowa opłata w kwocie 100 CHF. Ten sam koszt (100 CHF) trzeba ponieść za wskazanie państwa – członka porozumienia, na terenie którego ochrona znaku ma obowiązywać – należy jednak pamiętać, że niektóre kraje ustanowiły w tym przypadku własne opłaty indywidualne.

0 Komentarzy
nieuczciwa konkurencja spory korporacyjne

Dyrektywa o poufności sposobem na skuteczniejszą ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa wewnątrz UE

2 listopada 2016

Inwestycja w tworzenie i wykorzystywanie kapitału intelektualnego jest czynnikiem decydującym dla konkurencyjności i osiągnięć, wynikających z innowacyjności na rynku. Przedsiębiorcy coraz chętniej korzystają z różnych środków pozwalających na zachowanie dla siebie wyników swojej działalności związanej z innowacyjnością. Jednym z takich środków jest korzystanie z praw własności intelektualnej, tj. patentów, praw do wzoru przemysłowego lub praw autorskich, innym – ochrona dostępu do posiadanej wiedzy, która jest wartościowa dla danej jednostki, i która nie jest powszechnie znana oraz wykorzystywanie tej wiedzy. Tego rodzaju know-how i niejawne informacje handlowe, które mają pozostać poufne, określone zostały mianem tajemnicy przedsiębiorstwa w preambule Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady  (UE) 2016/943 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnic przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem (dalej jako: „Dyrektywa o poufności”). Przyjęcie dyrektywy jest wynikiem porozumienia Rady i Parlamentu Europejskiego osiągniętego 15 grudnia 2015 r.

Dyrektywa o poufności ma na celu ujednolicenie przepisów państw członkowskich w zakresie ochrony przed bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystaniem i ujawnianiem tajemnicy przedsiębiorstwa (art. 1 ust. 1). Unijny ustawodawca dostrzegł, że globalizacja oraz rosnąca konkurencja na rynku powoduje, że innowacyjne przedsiębiorstwa są w coraz większym stopniu narażone na nieuczciwe praktyki, do których zaliczono m.in. kradzież, nieuprawnione kopiowanie, szpiegostwo gospodarcze czy naruszenie wymogów poufności – tak wewnątrz Unii, jak i poza nią. Natomiast w państwach członkowskich UE istnieją znaczne różnice w zakresie ochrony tajemnic przedsiębiorstwa – widoczne zarówno w braku jednolitej definicji tego pojęcia, jak i braku spójności w odniesieniu do środków cywilnoprawnych stosowanych w przypadku dokonania naruszeń, co wpływa na rozdrobienie rynku wewnętrznego w tej dziedzinie i nie wywołuje „efektu odstraszającego”, jaki powinny stwarzać właściwe przepisy.

Nowa definicja tajemnicy przedsiębiorstwa

Dyrektywa o poufności zobowiązuje państwa członkowskie do wprowadzenia jednolitej definicji tajemnicy przedsiębiorstwa, rozumianej jako informacje, które spełniają wszystkie wymienione w art. 2 pkt 1 Dyrektywy o poufności wymogi, mianowicie:

  • są poufne w tym sensie, że jako całość lub w szczególnym zestawie i zbiorze ich elementów nie są ogólnie znane lub łatwo dostępne dla osób z kręgów, które zwykle zajmują się tym rodzajem informacji;
  • mają wartość handlową dlatego, że są objęte tajemnicą;
  • poddane zostały przez osobę, która zgodnie z prawem sprawuje nad nimi kontrolę, rozsądnym, w danych okolicznościach, działaniom dla utrzymania ich w tajemnicy.

Nowa, bardziej rozbudowana i szczegółowa definicja tajemnicy przedsiębiorstwa w stosunku do dotychczasowej regulacji zawartej w art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16.04.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, zgodnie z którą: tajemnicą przedsiębiorstwa są nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne mające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności, pozwoli zapobiec arbitralnym orzeczeniom i bezpodstawnym zarzutom, opartym często o wykorzystywanie informacji łatwo dostępnych lub ogólnie znanych.

Bezprawność działania naruszyciela

W przepisach Dyrektywy o poufności wyraźnie wskazano, w jakich sytuacjach naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa powinno być uznane za bezprawne (art. 4). Podkreślono, że ma to miejsce zawsze wtedy, gdy do pozyskania, ujawnienia lub wykorzystania tajemnicy przedsiębiorstwa dochodzi jedynie bez zgody jej posiadacza. Nie przewidziano przesłanki naruszenia czy też zagrożenia interesu przedsiębiorcy, którą obecnie przewiduje polska ustawa.

Co ciekawe, w art. 5 Dyrektywy o poufności przewidziano wyjątki, których zaistnienie ma zobligować sąd do oddalenia wniosku przedsiębiorcy o zastosowanie odpowiednich środków prawnych przysługujących w przypadku naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa. Wymienione w tym artykule działania zapewniają ochronę osób, które ujawniając informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa dokonują tego w celu zakomunikowania o dostrzeżonych nieprawidłowościach lub uchybieniach w ramach działalności pracodawcy, wypełniają obowiązki informacyjne pracodawcy wobec jego pracowników, realizują prawo do wolności wypowiedzi i informacji (w szczególności w zakresie działalności prasy), bądź też działają w celu ochrony uzasadnionego interesu uznanego w prawie unijnym lub krajowym. Jest to swoiste novum, istotne przede wszystkim z punktu widzenia działalności tzw. sygnalistów (ang. whistleblowers), czyli osób zgłaszających nadużycia dostrzeżone u swojego pracodawcy, którzy będą ustawowo chronieni, jeśli tylko ich działania będą podjęte w celu ochrony ogólnego interesu publicznego. Do tej pory kwestia ta nie była uregulowana w polskim prawie.

Zachowanie poufności tajemnic przedsiębiorstwa w trakcie postępowania sądowego

Dyrektywa o poufności przewiduje również środki, które mają na celu zapewnienie gwarancji rzetelnego procesu sądowego, w trakcie którego mogą być ujawnione tajemnice przedsiębiorstwa i ochronę interesów występujących w nim stron. Na uwagę zasługuje fakt, że państwa członkowskie muszą zapewnić, aby obowiązek zachowania tajemnicy pozostawał w mocy również po zakończeniu postępowania sądowego (z wyłączeniem szczególnych okoliczności).

Środki ogólne, procedury i środki prawne

Dyrektywa o poufności obliguje państwa członkowskie do ustanowienia właściwych środków prawnych zapewniających posiadaczom tajemnicy przedsiębiorstwa możliwość dochodzenia na drodze cywilnej naprawienia szkody powstałej z tytułu bezprawnego naruszenia. Środki te muszą spełniać następujące warunki:

  1. powinny być sprawiedliwe i równe,
  2. nie powinny być niepotrzebnie skomplikowane czy kosztowne, przewidywać nierozsądnych terminów ani powodować nieuzasadnionych opóźnień oraz
  3. powinny być skuteczne i odstraszające.

Unijny ustawodawca podkreślił również, że wszelkie środki prawne przewidziane w dyrektywie powinny być stosowane w sposób proporcjonalny, pozwalający uniknąć tworzenia barier dla zgodnego z prawem handlu na rynku wewnętrznego oraz dawać gwarancję przed ich nadużywaniem.

Dyrektywa o poufności umożliwia ponadto wydłużenie terminu przedawnienia roszczeń opartych na jej przepisach do maksymalnie 6 lat. Przepis ten nie sprzeciwia się więc stosowaniu nadal 3-letniego terminu przewidzianego w polskiej Ustawie.

Środki tymczasowe i zabezpieczające

Dyrektywa o poufności wprowadza obowiązek uregulowania kwestii możliwych do zastosowania w trakcie postępowania sądowego środków tymczasowych i zabezpieczających wobec domniemanego sprawcy naruszenia, wskazując w art. 10 ich przykładowy katalog. Procedura ich stosowania nie przewiduje znaczących odstępstw od instytucji zabezpieczenia powództwa uregulowanej w kodeksie postępowania cywilnego.

Istotnym celem Dyrektywy o poufności jest również wyeliminowanie nadużyć ze strony wnioskodawców, którzy działają w złej wierze i składają ewidentnie bezzasadne wnioski, np. w celu nieuczciwego opóźnienia lub ograniczenia dostępu pozwanego do rynku lub w celu zastraszania bądź nękania pozwanego w inny sposób. Jednym ze sposobów ochrony poszkodowanego, a jednocześnie skutecznym środkiem „odstraszającym”, powinno być uprawnienie nadane poszkodowanemu do żądania zasądzenia odpowiedniej rekompensaty pieniężnej na jego rzecz.

Nakazy sądowe i środki naprawcze

W art. 12 ust. 1 Dyrektywy o poufności przedstawiono katalog środków, jakie mogą być nałożone wobec naruszyciela w orzeczeniu sądowym:

  1. zaprzestanie lub, w zależności od przypadku, zakaz wykorzystywania lub ujawniania tajemnicy przedsiębiorstwa;
  2. zakaz produkcji, oferowania, wprowadzania do obrotu lub użytkowania towarów stanowiących naruszenie prawa, bądź zakaz przywozu, wywozu lub przechowywania towarów stanowiących naruszenie do tych celów;
  3. przyjęcie stosownych środków naprawczych w odniesieniu do towarów stanowiących naruszenie;
  4. zniszczenie – w całości lub częściowo – wszelkich dokumentów, przedmiotów, materiałów, substancji lub plików elektronicznych obejmujących bądź wykorzystujących tajemnicę przedsiębiorstwa lub, w stosownych przypadkach, dostarczenie wnioskodawcy całości lub części tych dokumentów, przedmiotów, materiałów, substancji i plików elektronicznych.

Zgodnie z przepisami, Sąd powinien mieć możliwość zastosowania co najmniej jednego z tych środków.

Natomiast środki naprawcze, o których mowa w pkt. c powyżej, obejmują:

  1. wycofanie z rynku towarów stanowiących naruszenie;
  2. pozbawienie towarów stanowiących naruszenie cech naruszenia;
  3. zniszczenie towarów stanowiących naruszenie lub, w stosownych przypadkach, wycofanie ich z obrotu, pod warunkiem że takie wycofanie nie zagraża ochronie przedmiotowej tajemnicy przedsiębiorstwa.

Co ciekawe, państwa członkowskie mogą przewidzieć, że w przypadku nakazu wycofania towarów z rynku stanowiących naruszenie sąd będzie mógł nakazać, na żądanie posiadania tajemnicy przedsiębiorstwa, przekazanie towarów posiadaczowi lub organizacjom charytatywnym.

Wnioski o wydanie nakazów sądowych lub środków naprawczych powinny być rozpatrywane przez Sąd przy ocenie ich proporcjonalności, z uwzględnieniem i dogłębną analizą wszystkich okoliczności konkretnej sprawy (art. 13 ust. 1). Ponadto, jeśli informacje stanowiące przedmiot sporu nie będą stanowiły już tajemnicy przedsiębiorstwa z przyczyn niezależnych od Pozwanego, może on żądać, aby nakazy sądowe, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt. a i b Dyrektywy zostały uchylone.

Dyrektywa o poufności w art. 13 ust. 3 nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia osobie, która może ponosić odpowiedzialność za naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, prawo do żądania wpłacenia na rzecz poszkodowanego rekompensaty, zamiast stosowania wobec niej nakazów sądowych lub środków naprawczych. Żądanie powinno być uwzględnione, gdy zostaną spełnione następujące warunki:

  1. dana osoba w momencie wykorzystywania lub ujawniania nie wiedziała ani nie miała powodu, by w danych okolicznościach wiedzieć, że tajemnicę przedsiębiorstwa uzyskano od innej osoby, która bezprawnie wykorzystywała lub ujawniała tajemnicę przedsiębiorstwa;
  2. wprowadzenie przedmiotowych środków spowodowałoby dla takiej osoby niewspółmierne szkody; oraz
  3. rekompensata pieniężna dla poszkodowanego wydaje się stosunkowo zadowalająca.

Przy czym rekompensata pieniężna nie może być wyższa niż suma opłat licencyjnych lub honorariów, które byłyby należne w przypadku wystąpienia przez tę osobę z wnioskiem o zezwolenie na wykorzystywanie tajemnicy przedsiębiorstwa przez okres kiedy byłoby to zabronione.

Dodatkową sankcją, jaka może być nałożona na naruszyciela, jest podanie orzeczenia do publicznej wiadomości (z zachowaniem poufności tajemnic przedsiębiorstwa), jeśli z żądaniem tym wystąpi wnioskodawca. Sąd musi jednak zbadać, czy publikacja orzeczenia nie doprowadzi do naruszenia prywatności lub dobrego imienia sprawcy.

Odszkodowanie

Odszkodowanie, zgodnie z przepisami Dyrektywy o poufności, może być zasądzone na żądanie poszkodowanego tylko od sprawcy naruszenia, który widział lub powinien był wiedzieć, że dokonał bezprawnego naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa. Natomiast wysokość odszkodowania powinna być odpowiednia do szkody faktycznie poniesionej w wyniku działań naruszyciela (art. 14 ust. 1 oraz pkt. 30 preambuły, które zawierają wytyczne odnośnie do sposobu wyliczenia szkody). Wyraźnie podkreślono również, że odpowiedzialność za szkody spowodowane przez pracowników wobec pracodawców może zostać ograniczona, gdy pracownicy działali nieumyślnie.

 

Państwa członkowskie zostały zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów niezbędnych do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 09.06.2018 r.

0 Komentarzy
własność przemysłowa wzory przemysłowe

Decyzja Urzędu Patentowego o unieważnieniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jako prejudykat w postępowaniu sądowym

17 października 2016

W wyroku z dnia 18.02.2016 r. (sygn. II CSK 282/15) Sąd Najwyższy wskazał jednoznacznie, że decyzja Urzędu Patentowego o unieważnieniu prawa do wzoru przemysłowego ma charakter prejudycjalny dla postępowania sądowego, w którym uprawniony dochodzi ochrony przysługujących mu praw ze wzoru przemysłowego. Zdaniem Sądu Najwyższego przemawiają za tym następujące okoliczności:

– rejestracja wzoru przemysłowego ma charakter formalny i ograniczony i odbywa się praktycznie bez dogłębnego zbadania przesłanek jego ochrony; pełna ocena czy zostały spełnione przesłanki nowości i indywidualnego charakteru dokonywana jest dopiero w spornym postępowaniu administracyjnym o jego unieważnienie,

– nieważność prawa ochronnego może stwierdzać jedynie właściwy organ – Urząd Patentowy (co wyłącza kognicję sądu powszechnego w tych sprawach), a wydana przez ten organ decyzja o unieważnieniu ma charakter konstytutywny i wywołuje skutek wsteczny, oraz jest wiążąca dla sądu powszechnego,

– przepisy postępowania cywilnego uniemożliwiają zakwalifikowanie decyzji Urzędu Patentowego o unieważnieniu prawa ochronnego, wydanej po uprawomocnieniu się wyroku sądu powszechnego, jako podstawy skargi do wznowienia postępowania.

Sąd Najwyższy podkreślił również, że skoro decyzja Urzędu Patentowego ma charakter prejudycjalny to dopuszczalne jest zawieszenie postępowania sądowego na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 KPC, jednak fakultatywny charakter tej podstawy zawieszenia wymaga rozważenia przez sąd czy podjęcie tej decyzji procesowej jest celowe, w szczególności w świetle zarzutów strony pozwanej.

Komentarz:

Decyzja o unieważnieniu ma charakter prejudycjalny w sprawie toczącej się przed sądem powszechnym, co umożliwia zawieszenie toczącego się postępowania sądowego do czasu wydania decyzji przez Urząd Patentowy. Gdyby sąd powszechny nie miał możliwości zawieszenia prowadzonego postępowania to mogłoby to prowadzić do sytuacji, w której prawo ochronne zostanie prawomocnie unieważnione, a wydany wcześniej wyrok sądu uwzględnił powództwo, udzielając tym samym ochrony osobie już nieuprawnionej. Odwrócenie tego stanu będzie powodowało poważne trudności, tym bardziej, że jak wskazał Sąd Najwyższy, nie zaistnieją wówczas podstawy do wznowienia postępowania. Z drugiej strony należy pamiętać, że zawieszenie nie jest obligatoryjne. Każdorazowo Sąd powinien ocenić, czy wskazane we wniosku okoliczności w istocie mogą prowadzić do unieważnienia wzoru.

0 Komentarzy
własność przemysłowa znaki towarowe

Swatch zatrzymuje próbę rejestracji znaku towarowego „iWatch”

10 października 2016

Swatch Group – szwajcarski producent zegarków – skutecznie zatrzymał próbę rejestracji znaku towarowego „iWatch” przez technologicznego potentata Apple. Swatch uznał bowiem, że oznaczenie to jest podobne do należącego do niego znaku towarowego „iSwatch”, który jest używany do oznaczania zegarków z ekranem dotykowym, które na rynek wprowadza również Apple. Dlatego też Swatch zgłosił sprzeciw wobec rejestracji znaku Apple w każdym kraju, w którym doszło do wniesienia zgłoszenia. We wrześniu 2016 r. sprzeciw został uwzględniony w Wielkiej Brytanii. Jednak w międzyczasie Apple, chcąc uniknąć dalszego wdawania się w spór, zmienił nazwę wprowadzanych na rynek zegarków na „Apple Watch”.

Swatch znany jest z tego, że dba o ochronę zarejestrowanych na swoją rzecz znaków towarowych. Wcześniejszy spór toczony był przez osiem lat (!) z belgijską spółką Ice-Watch. Wówczas Swatch stał na stanowisku, że firma tej spółki koliduje z należącym do Swatcha znakiem towarowym „iSwatch” oraz że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że konsumenci będą mylić oznaczenie z nazwą „Ice-Swatch”. Spór finalnie zakończył się ugodą w styczniu 2014 roku.

0 Komentarzy