Aneta Pankowska

aktualności

Uzyskujemy zabezpieczenie w sprawie o naruszenie dóbr osobistych spółki notowanej na rynku New Connect

13 czerwca 2019

Sąd Apelacyjny w Krakowie zabezpieczył roszczenie spółki notowanej na rynku New Connect, reprezentowanej przez nas, w sprawie o naruszenie dóbr osobistych tej spółki przez jej mniejszościowego akcjonariusza. Sąd zakazał pozwanemu na czas procesu:

„rozpowszechniania zniesławiających stronę powodową stwierdzeń, jakoby strona powodowa miała być „piramidą finansową opartą na kłamstwie, pozbawioną elementarnego ładu korporacyjnego” , jej działalność miała być „grą pozorów”, a jej potencjalny inwestorzy leszczami, zaś akcje strony powodowej „zapłatą w fałszywych banknotach”, a także jakoby osoby wchodzące w skład zarządu […] lub zarządu […], która została przejęta przez stronę powodową, miały się dopuścić działalności na szkodę tych spółek lub ich akcjonariuszy” (I ACz 793/18).

Mniejszościowy akcjonariusz, prowadzący od dłuższego czasu walkę ze spółką, rozpowszechniał tego typu treści m.in. za pośrednictwem prowadzonego przez siebie portalu internetowego. Sąd I Instancji uznał je za co prawda dosadne, jednak dopuszczalne w ramach dozwolonej krytyki spółki publicznej.

Sąd Apelacyjny w Krakowie był innego zdania i podzielił nasze poglądy w tej sprawie. Wskazał on m.in.: „rację ma strona powodowa, że tego typu sformułowania wywołują u przeciętnego odbiorcy wyjątkowo negatywne konotacje i sugerują, że celem działalności spółki i jej zarządu jest oszukanie inwestorów i zdefraudowanie powierzonych spółce pieniędzy”, a nadto „stwierdzenia takie są dalekie od rzeczowego relacjonowania faktów”.

Sąd Apelacyjny stwierdził, że takie działania akcjonariusza mogą doprowadzić do podważenia wiarygodności spółki w oczach jej inwestorów i kontrahentów, a tym samym pociągać za sobą straty finansowe. Natomiast skutki spowodowane naruszeniem dóbr osobistych są zazwyczaj nieodwracalne.

Spółkę reprezentował zespół: r. pr. Aneta Pankowska, apl. adw. Aleksandra Puszczało oraz apl. radc. Magdalena Rosa.

0 Komentarzy

aktualności

Unieważniamy patent europejski

27 maja 2019

Dynamiczne wejście jednego z naszych Klientów (producenta wyposażenia sklepów wielkopowierzchniowych) na rynki zagraniczne oraz zdobycie tam kilku znaczących klientów spotkało się z dużym niezadowoleniem tamtejszej konkurencji.

Jedna z obecnych na tym rynku spółek podniosła zarzut naruszenia patentu europejskiego w związku z wprowadzaniem do obrotu jednego z produktów. Zarzutom towarzyszył też tzw. „czarny pijar” wśród klientów, że polska spółka dopuszcza się naruszenia patentu.

Tymczasem sporne rozwiązanie było jedynie drobnym udoskonaleniem rozwiązań wypracowanych przez polską spółkę oraz wprowadzanych przez nią do obrotu na kilka lat przed datą pierwszeństwa spornego patentu. Na szczęście, pomimo znacznego upływu czasu (ponad 10 lat), zachowana została część dokumentacji, związanej z ofertowaniem oraz sprzedażą relewantnych w sprawie elementów wyposażenia. Posłużyły one do zbudowania argumentacji co do braku poziomu wynalazczego spornego patentu z uwagi na istniejący w dacie zgłoszenia relewantny stan techniki.

Urząd Patentowy, na podstawie decyzji z dnia 12.10.2015 r. (sygn. akt: Sp.33.2014) unieważnił patent europejski ze skutkiem w Polsce z uwagi na brak poziomu wynalazczego. Decyzja jest ostateczna i prawomocna. Sądy administracyjne podtrzymały decyzję Urzędu Patentowego.

0 Komentarzy

nieuczciwa konkurencja

Kiedy powództwo jest odwetem i metodą walki z konkurencją?

16 maja 2019

Ciąg dalszy jednej z naszych spraw, która przed Sądem I Instancji – po kilku latach intensywnego sporu – zakończyła się pomyślnie dla naszych Klientów.

Nasi Klienci zostali pozwani przez giganta z branży lotniczej o zapłatę odszkodowania w wysokości 3.450.057,30 USD (ponad 13 mln PLN) z tytułu naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 03.01.2019 r. oddalił powództwo w całości.

Rzekome przejęcie klienta przez konkurenta…

Do naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa miało dojść na skutek ujawnienia nowopowstałej konkurencyjnej spółce cen z kontraktu z rzekomo „kluczowym klientem”. Miało to umożliwić złożenie korzystniejszej oferty aniżeli oferta powoda oraz przejęcie kontraktu. Pozew został obudowany szeroką argumentacją, dokumentacją oraz prywatną opinią, która przedstawiała – napisane pod dyktando powoda – wyliczenie rzekomo poniesionej szkody.

…pretekstem do udzielenia zabezpieczeń majątkowych

Sukces jest tym większy, że weszliśmy do procesu w trakcie jego trwania, kiedy stronie powodowej, reprezentowanej przez jedną z renomowanych warszawskich kancelarii udało się przekonać Sąd do udzielania bardzo dotkliwych zabezpieczeń majątkowych. Zabezpieczenie znacząco utrudniło nowopowstałej spółce bieżące funkcjonowanie, przyczyniając się do jej upadłości. Sąd wydawał się być wówczas bardzo mocno przekonany do racji strony powodowej. Pomimo uchylania zabezpieczeń przez Sąd Apelacyjny, Sąd Okręgowy wydawał je ponownie. O tych aspektach postępowania pisaliśmy również na naszym blogu: nr 1, nr 2.

Faktyczny brak woli powoda do kontynuowania współpracy z nierentownym kontrahentem

W trakcie procesu zabezpieczenia na majątku pozwanych zostały uchylone przez Sąd Apelacyjny, który wskazał na brak uprawdopodobnienia roszczenia. Po długim procesie udało się także przekonać Sąd I Instancji, że pozwani nie ujawnili żadnych cen z kontraktu, a w majątku powódki żadna szkoda nigdy powstała. Mało tego, powódka zakończyła współpracę z rzekomym „kluczowym klientem”, gdyż współpraca ta – wraz z rozwojem spółki i pozyskaniem bardziej marżowych kontraktów – stała się nieopłacalna. Fakt ten powódka wykorzystała zaś jako pretekst do oskarżenia byłych współpracowników, a także do utrudnienia działalności nowopowstałej konkurencji.

Brak szkody…

Sąd oddalił wniosek powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na wysokość szkody, wskazując, że powódka nie wykazała jej co do zasady. Uzasadniając zaś oddalenie powództwa Sąd podkreślił, że w sprawie nie chodziło o poszukiwanie ochrony dla naruszonego interesu powódki, gdyż ten nie został naruszony, ale o szykanowanie byłych współpracowników poprzez wysunięcie względem nich ogromnych roszczeń finansowych. Szkoda, że Sąd nie widział oczywistej manipulacji już wcześniej, kiedy kilkukrotnie i uporczywie udzielał zabezpieczeń

Zła wiara powoda

Sprawa jest niestety przykładem, kiedy proces sądowy wykorzystywany jest niezgodnie z jego przeznaczeniem (czyli jako instrument przywrócenia równowagi naruszonej bezprawnym działaniem, ale jako narzędzie nieuczciwej walki konkurencyjnej). Tak było w tym wypadku – wytoczenie powództwa o zapłatę ogromnego odszkodowania stało się narzędziem nieuczciwej walki konkurencyjnej.

Jednak czy samo oddalenie powództwa jest w takim wypadku wystarczającą konsekwencją dla powoda, który powództwo wniósł w złej wierze?

0 Komentarzy

nieuczciwa konkurencja znaki towarowe

Kolorystyka stacji paliwowych PKN Orlen pod ochroną

7 stycznia 2019

Kolorystyka oraz sposób rozmieszczenia poszczególnych elementów stacji paliw PKN Orlen jest chroniony jako krajowy oraz unijny znak towarowy, m.in. dla usług w zakresie obsługi pojazdów.

Stacje paliwowe od wielu lat funkcjonują w takiej wizualizacji zarówno w Polsce, jak i w całej Europie. Ich cechą charakterystyczną jest wykorzystanie koloru czerwonego, szarego oraz białego na poszczególnych elementach stacji paliw (pawilon, wiata, elementy orientacji przestrzennej, pylony cenowe, dystrybutory paliw).

Naruszenie znaków PKN Orlen

Zastosowanie charakterystycznej szaro-czerwonej kombinacji kolorystycznej na elementach zabudowy stacji (pawilon, wiata myjni, pylon cenowy) przez podmiot trzeci Sąd Okręgowy w Warszawie uznał za naruszenie praw ochronnych PKN Orlen do wskazanych wyżej znaków towarowych (sygn. akt: XXII GWzt 3/15). W konsekwencji sąd zakazał pozwanemu korzystania z kombinacji kolorów: czerwonego, szarego oraz białego dla oznaczania stacji paliw.

Ważne jest, że używane w związku z funkcjonowaniem konkurencyjnej stacji oznaczenie słowne, wskazujące wprost na właściciela stacji nie nawiązywało w żaden sposób do charakterystycznego i powszechnie znanego oznaczenia ORLEN, czy głowy orła.

Liczy się znajomość i rozpoznawalność

Sąd przyjął, że znaki pozycyjne charakteryzują się wysoką zdolnością odróżniającą. Została ona w głównej mierze wypracowana przez używanie znaków słownego (ORLEN) oraz graficznego (głowa orła) wraz z charakterystyczną kolorystyką, ale także przez konsekwentne ujednolicanie wyglądu stacji paliw. Charakterystyczna kolorystyka czerwono-szaro-biała jest zatem kojarzona przez klientów stacji paliw z PKN Orlen. Sąd oparł się w szczególności na wynikach badań opinii publicznej, które takie skojarzenia potwierdziły.

Użycie zaś odmiennego elementu słownego (TRANSOIL) na elementach stacji – zdaniem Sądu – nie usuwa ryzyka konfuzji. Klienci mogą uznać, że stacja paliw pozwanej spółki należy do sieci Orlen. Działania te mogą wpłynąć negatywnie na pozycję rynkową i postrzeganie PKN Orlen, który nie ma możliwości kontrolowania działalności stacji prowadzonej przez pozwaną.

Pasożytnicze wykorzystanie renomy

Niezależnie do tego takie działanie powinno być – zdaniem sądu – kwalifikowane jako pasożytnicze wykorzystanie cudzych nakładów pracy (inwestycji) przez naruszenie ustalonej pozycji rynkowej PKN Orlen (czyn nieuczciwej konkurencji). Nastąpiło bowiem podszycie się pod firmę i renomę konkurencyjnego przedsiębiorstwa. Naśladowanie wyglądu stacji skutkuje przechwyceniem części klientów i możliwym ich przekonaniem o obniżeniu poziomu usług oraz jakości sprzedawanych towarów.

Co zaważyło?

Podstawą decyzji Sądu była – w moim przekonaniu – przede wszystkim renoma oraz pozycja rynkowa PKN Orlen, a także renoma jego głównych znaków: słownego oraz słowno-graficznego w postaci głowy orła. Używanie tych oznaczeń wraz z konkretną kolorystyką doprowadziło do tego, że kolorystyka sama w sobie również zaczęła być kojarzona przez relewantnych odbiorców właśnie z tym konkretnym przedsiębiorstwem. Istotna jest także konsekwencja w wyglądzie samych stacji paliw – niezależnie od miejsca wyglądają one tak samo, co utrwala skojarzenia tej kolorystyki ze stacjami paliw Orlen. Można zatem uznać, że użycie kolorystyki czerwono-szaro-białej w odniesieniu do stacji paliw jest objęte monopolem jednego przedsiębiorstwa. Słuszność rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego został potwierdzona przez Sąd Apelacyjny w Warszawie (sygn. akt I ACa 640/15).

1 Komentarz

znaki towarowe

O wysokości opłat za ochronę wspólnych znaków towarowych decydują podmioty uprawnione do używania

13 września 2018

Wyrokiem z dnia 30.05.2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, XXII Wydział Sąd Unijnych Znaków Towarowych i Wzorów Wspólnotowych stwierdził nieważność uchwały, podjętej przez zgromadzenie wspólników spółki z o.o. „w sprawie zryczałtowanej stawki za ochronę znaków towarowych”. Wyrok jest prawomocny.

Znak wspólny – rejestracja i jego dalsze losy.

Sprawa jest ciekawa, a kontekst sporu wiąże się z rozpoznawalnym znakiem wspólnym, zarejestrowanym jeszcze w latach 80-tych poprzedniego wieku. Ochrona na znak wspólny została udzielona Zrzeszeniu przedsiębiorstw państwowych z branży zielarskiej pod rządami ustawy z 23 marca 1963 r. o znakach towarowych.

Znak używany był przez wiele lat przez wszystkie przedsiębiorstwa państwowe skupione w ww. Zrzeszeniu, dzięki czemu zyskał bardzo dużą rozpoznawalność wśród polskich odbiorców. Znak ten do dziś wywołuje pozytywne skojarzenia z oferowanymi pod nim towarami.

W roku 1989 zrzeszenia – jako twory specyficzne dla prawa obowiązującego w PRL – uległy likwidacji na mocy ustawy z dnia 24.02.1989 r. o niektórych warunkach konsolidacji gospodarki narodowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Wobec faktu, że: i) w rejestrze prowadzonym dla znaku wspólnego jako uprawnionego wskazano Zrzeszenie, a ii) Urzędowi Patentowemu nieznana wówczas była praktyka wpisywania do rejestru kilku uprawnionych (np. przedsiębiorstw państwowych), powstał problem, jak dalej chronić znak wspólny, tak aby przedsiębiorstwa państwowe skupione w Zrzeszeniu nadal mogły go używać na zasadzie wyłączności.

Pojawił się pomysł, aby założyć spółkę z.o.o. i jej powierzyć prawa z rejestracji. Tak też się stało – w założeniu spółki uczestniczyły wszystkie przedsiębiorstwa państwowe, a Urząd Patentowy wpisał tę spółkę z o.o. jako podmiot prawa z rejestracji. W umowie spółki z o.o. nie znalazły się jednak żadne postanowienia dotyczące podejmowania decyzji w sprawach znaku. Wspólnicy po prostu osiągali porozumienie w tej sprawie w drodze kompromisów. Stan ten trwał przez wiele lat.

Zmiany własnościowe doprowadziły do konfliktów w spółce z o.o. – tło postępowania.

Z biegiem lat przedsiębiorstwa państwowe zniknęły, a w ich miejsce pojawiły się spółki handlowe (coraz silniej ze sobą konkurujące). W kolejnych latach spółka z o.o. uzyskała w swoim imieniu (ale na rzecz swoich wspólników) kolejne rejestracje oznaczenia – dla nowych towarów i na kolejnych terytoriach. Po kilkunastu latach funkcjonowania spółki z o.o. doszło także w jej ramach do przekształceń własnościowych – jeden ze wspólników uzyskał większość kapitałową. Wtedy też pojawiła się pokusa, aby – wraz z kontrolą nad spółką z o.o. – przejąć również kontrolę decyzyjną w sprawach wspólnych znaków towarowych.

Zaskarżona uchwała zobowiązywała wspólników do wnoszenia opłat na rzecz spółki z o.o. Uchwała ta została podjęta przy tym wyłącznie głosami wspólnika większościowego, przy sprzeciwie pozostałych wspólników. Mniejszościowi wspólnicy argumentowali, że materia ta należy do materii umownej, tj. musi zyskać aprobatę wszystkich wspólników. Nie może być zatem narzucona głosami większościowego wspólnika. Spór miał przy tym swój istotny kontekst – część opłat wnoszonych do spółki na ochronę znaków była de facto przeznaczana na … finansowanie sporów właśnie z mniejszościowymi wspólnikami (rzekomo w celu ochrony znaku wspólnego).

Orzeczenie Sądu Okręgowego.

Sąd przyznał rację wspólnikom mniejszościowym (jednego z nich reprezentowała Kancelaria RKKW). Wskazał, że umowa spółki nie nakłada na wspólników jakichkolwiek zobowiązań wobec spółki. Brak takiego postanowienia w umowie spółki z o.o. wyłącza możliwość skutecznego nakładania jakichkolwiek zobowiązań w drodze uchwały zgromadzenia wspólników (art. 159 k.s.h. w związku z art. 151 § 1 k.s.h.). Oczywiście mogą oni zawierać umowy i dobrowolnie spełniać świadczenia na rzecz spółki z o.o. Jednak w braku porozumienia spółka, głosami większości, nie może w sposób ważny postanowić o nałożeniu na wspólników nieprzewidzianych w umowie spółki obowiązków. Potrzeby podjęcia w tej mierze uchwały nie może uzasadniać np. (realna lub jedynie deklarowana) konieczność finansowania działalności spółki z o.o. dla zapewnienia jej możliwości realizacji założonego celu gospodarczego.

0 Komentarzy

Starsze wpisy

Nowsze wpisy